Soms kredde 'n vraag waar dagge 't antwoord nie bedéén op wit, ja ge denkt dagge 't feitelek wit, mar 't blek dan toch nie zo te zijn. 'n Klein misterie zumme mar zegge. Zeker agge 't 'bewijs' zo onder oew neus geschove kreg.

Lest krege me zo'n vraag. 'Welleke kleur ette limosien van d'n Oòg'eid?', vroeg iemand ons. Nou das 'n makkeleke vraag dochte me. Drie jokers, stop de tijd: die kleur is netuurlek pèèrs. Mar, nee was 't antwoord van de vraagsteller. Eila, oe kenta nou?! Ettie teveul gedweild deur de gekleurde kefettie zodattie kleure nie meer elder zien of wa d'ettie? Aan welleke kleur persies denkte Gij dan, vroege me. 'Nou gewòòn blauw', was zijn antwoord.

Me wilde d'r bekant 'n paar botter'amzakskes bijpakke n'om op azem te komme toen me n't bewijs onder de neus geschove krege. Meneer ier ad gekeke n'op de saait van de RDW. En, tja toen zage me n't ok, dèèr ston: Cadillac, Fleetwood uit 1953. Kleur: blauw.

Ziede k'eb gelijk, zeetie. Nou en, lekker belangrijk, dochte me. Dus Krabbe lat oe eige niks wijs make n'or dees dage, de kleur van de limosien van d'n Oòg'eid is gewòòn Pèèrs! Dagge da mar wit. Al edde dèèr waarschijnlek nooit aan getwijfeld. Nou, me zien mekare n'in de stad of anders bij 't Dobbertje voor 't Gildebal. Selu mar wir.